Auteur(s): Carol Groneman

In de jaren zestig van de 20e eeuw leek wetenschappelijk onderzoek tot een opzienbarende conclusie te leiden: vrouwen hadden een onbeperkt vermogen om van seks te genieten. Op basis van tien jaar onderzoek concludeerden William Masters en Virginia Johnson in hun bestseller uit 1966 'Human Sexual response' dat de vrouw een veel groter seksueel potentieel had dan voorheen verondersteld werd. "Veel vrouwen kunnen, vooral wanneer ze clitoraal gestimuleerd worden, als regel vijf tot zes orgasmes hebben binnen enkele minuten." Masters en Johnson deden, generaliserend vanuit de ervaring van de vrouwelijke vrijwilligers wier orgasmes ze hadden gemeten en geregistreerd, de uitspraak dat een vrouw, naarmate ze vaker orgasmes had gehad, steeds makkelijker meervoudige orgasmes zou kunnen krijgen die ook steeds intenser beleefd zouden worden (Masters & Johnson, 1966, p. 216). Dit model van het "nymfomane" of grenzen loze seksuele verlangen van de normale vrouw betekende een dramatische transformatie ten opzichte van de eerdere opvattingen, dat een vrouw een "sprookjesprins" behoefde om "Doornroosje's" seksualiteit wakker te kussen. Het onderzoek van Masters en Johnson betwistte de heersende medische opvatting dat dergelijke "multi-orgastische" vrouwen aberrant waren. Volgens deze auteurs "is de vrouw van nature multi-orgastisch". Alhoewel Kinsey eerder al vond dat veertien procent van de vrouwen die hij interviewde meerdere orgasmen na elkaar konden ervaren, bleef zijn bevinding vrijwel onopgemerkt. Nu echter, in de door Masters en Johnson "gepreoccupeerd met het orgasme" genoemde zestiger jaren, kwam het vrouwelijk multi-orgastisch vermogen in het middelpunt van de aandacht te staan. Het trok de aloude stereotypen met betrekking tot oversekste vrouwen in twijfel. Immers, als normale vrouwen vele orgasmes konden krijgen en ook werkelijk kregen, wat zou dan nog de maatstaf voor een seksueel exces kunnen zijn?3 Sterker nog, wie is er dan nog nymfomaan?

Download PDF